Harvey Keitel w roli niegdysiejszego speca od inwigilacji, Penfielda Grubera. Po tragedii jakim było samobójstwo żony zostaje on właścicielem motelu. Nie pozbywa się jednak swych przyzwyczajeń. Na bieżąco obserwuje życie motelowych gości za pomocą sieci kamer rozmieszczonych wokół obiektu. Pech chce, że lokalna szajka wynajmuje u niego pokój, zaś inny wpływowy mafioso szykanuje Grubera, by pomógł podsłuchać rozmowy gości.

Osią filmu jest główny bohater, jego przeszłość i jego mania inwigilacji. Podoba mi się motyw samobójstwa żony, którą Penfield przypadkiem nagrał, a następnie raz po raz odtwarza, żyjąc w wiecznym piekle. Reszta filmu nie trzyma się kupy. Keitel jest totalnie bez wyrazu, a jego postać pozostaje od początku do końca jedynie obserwatorem. Nie wykazuje interakcji, nie wpływa na innych, czasami komuś o czymś doniesie, ale nigdy nie wstaje z miejsca by podjąć działanie. Wszyscy których podsłuchuje wikłają się w przeróżne spiski. Każdy spotyka się z każdym, każdy gra na dwa fronty, nikt nie ma większego planu. To 100 minut gierek między handlarzami heroiny nie motywowanych niczym.

Nie jest to ani trzymający w napięciu thriller, bo gdyby scenarzysta zadbał o złożone postaci, może o kogokolwiek byśmy się bali. Nie jest też kino akcji, jak obiecuje filmweb. Każda strzelanina kończy się w 20 sekund, a montaż nie pomaga w zrozumieniu kto kogo właśnie zabił. W całym filmie jest może 3 takie króciutkie sekwencje. Większość metrażu zajmuje zbolała mina bohatera, obserwującego innych, a brak jakiejkolwiek reakcji każe podejrzewać, że Keitel był 3 dni na planie zdjęciowym, nagrał masę materiału w którym obserwuje ludzi przez kamery, a później twórcy dograli cokolwiek, byle mieć w obsadzie gwiazdora.